لهجه های عربی در قرآن
لهجه های عربی در قرآن
💠 آنچه از لهجه های عرب وارد قرآن شده است.
♦️ در این باره اخبار بسیاری نقل شده:
✅ از ابن عباس آمده است که گفت: «قرآن بر هفت لهجه نازل شد که پنج لهجهاش از تیرههاى عجز از هوازن است» که عبارتند از: سعد بن بکر و جشم بن بکرو نصر بن معاویه و ثقیف، اینها همه از هوازن مىباشند و به آنها (علیا هوازن) گفته مىشود.
✅ ابو حاتم سجستانى: «قرآن به لهجه: قریش و هذیل و تمیم و ازد و ربیعه و هوازن و سعد بن بکر نازل شد».
✅ برخی گفتهاند: (قرآن) تنها به لهجه مضر نازل شد، به دلیل اینکه عمر گفته: «قرآن به لهجه مضر فرود آمد».
✅ به حکایت ابن عبد البر بعضى تمام لهجهها را از مضر دانستهاند که هذیل و کنانه و قیس و ضبّه و تیم الرباب و اسد بن خزیمه و قریش باشند.
💠💠 اما مثال هایی از این لهجات:
💠 به لهجه کنانه
🔹 (السُّفَهاءُ): جاهلان.
🔹 (خاسِئِینَ): خوار شدگان.
🔹 (قَبِیلًا): آشکارا.
🔹 (بِمُعْجِزِینَ): پیشى گرفتگان.
🔹 (مُبْلِسُونَ): مأیوسان.
🔹 (دُحُوراً): باراندن.
🔹 (الْخَرَّاصُونَ): دروغگویان.
💠 به لهجه هذیل
🔹 (وَ الرُّجْزَ): عذاب.
🔹 (شَرَوْا): فروختند. در حالیکه معمولا به معنای خریدن است.
🔹 (صَلْداً): پاکیزهاى.
🔹 (مِنْ فَوْرِهِمْ): از چهره آنها.
🔹 (فُرْقاناً): راه بیرون شدنى.
🔹 (حَرِّضِ): برانگیز.
🔹 (انْفِرُوا): جهاد کنید.
🔹 (السَّائِحُونَ): روزه داران.
🔹 (الْعَنَتَ): گناه.
🔹 (واجِفَةٌ): ترسناک.
🔹 (مَسْغَبَةٍ): قحطى، گرسنگى.
💠 لهجه حمیر
🔹 (إِمامٍ): کتابى.
🔹 (حُسْباناً): سردى، برفى.
🔹 (مِنَ الْکِبَرِ عِتِیًّا): از بزرگسالى به سستى و ناتوانى رسیدهام.
🔹 (مَآرِبُ): نیازهایى.
🔹 (خَرْجاً): قرار دادى.
💠 لهجه أزدشنوءة:
🔹 (لا شِیَةَ): بى نشان، بى عیب.
🔹 (أُمَّةٍ) « هود، 8»: چندین سال.
🔹 (الرَّسِّ): چاه.
🔹 (کاظِمِینَ): غمناکان.
💠 لهجه مذحج:
🔹 (رَفَثَ): جماع.
🔹 (الْخُرْطُومِ): بینى.
💠 لهجه قیس عیلان:
🔹 (لَخاسِرُونَ): گمشدگان.
🔹 (تُفَنِّدُونِ): مسخره کنید.
🔹 (رَجِیمٍ): لعنت شده.
♦️ و نیز از لهجه های دیگری هم یاد شده است که از ذکر آن خود داری می کنیم...
لینک مطلب
